Croix de Fer
Standvastig symbool van ijzeren vastberadenheid,
dat in de rotsen verankerd,
de elementen trotserend,
als een baken der verlichting in de hoofden staat gebrand van asfaltslaven die snakken naar het einde.
Zij die zich zwoegend aan de zuigkracht van het stijgende asfalt,
dat de benen als een parasiet leeg trekt, willen ontworstelen moeten door.
21-23-25 tanden omklemmen, als een vluchtige omhelzing van de minnaar die weg moet, liefdevol en krachtig, de schakels van de gestroomlijnde ketting die dit alles zwijgend ondergaat.
Even kort bergaf. Ahh Verlichting! Verlichting! Snelheid, concentratie, haarspeldbocht, remmen en laten lopen, zijn eigen weg laten zoeken, blijven controleren. Nog 100 meter dalen en dan… In een herhaling van zetten rouleren de pedalen voort op het kleine blad. Leve de triple!
Drinken! Blijven eten en drinken. Als schild tegen de hongerklop.
Hij, de grote onzichtbare! Hij die de gaskraan plotseling als een dictator kan dichtdraaien en tot dat zijn wensen zijn ingewilligd heerst over de inzet van nog aanwezige energievoorraden.
In ijle luchten wanen PolderPantani’s zich de bergkoning en strijden zij op hun van carbon gevlochten kleurrijk gedecoreerde rossen, schouder aan schouder, om de eer als eerste een kalklijn te overkruisen.
Met enkel een foto als trofee keren zij huiswaarts, zodat zij terug in de dagelijkse sleur van onze laaglandmaatschappij hun droom zo nu en dan kunnen herbeleven.
Het in de bolletjestrui beklimmen van de Col de la Croix de Fer.
Galibier
Via de Telegraphe op en neer, in de regen, wat een teringweer!
Het asfalt is eraf gefreesd,
Je als een steen de berg afstorten is alleen voor diegene die niet voor zijn leven vreest.
Na een heerlijke kop koffie om bij te tanken weer op weg,
Een kort stukje dalen naar Valloire,
Tot aldaar,
De weg begint te stijgen en de grote monden zwijgen.
De tijd voor praatjes is voorbij.
Stoempen of rouleren, Wat is beste tactiek?
De tijd op de top zal het ons leren.
Op en neer met die pedalen, genieten van verre uitzichten, fluitende alpenmarmotten en zowaar een regenboog.
Tot je er weer een kan achterhalen. Een rivaal!
Eentje om op te peuzelen, dat smaakt naar meer, dit geeft moraal!
Lachend kijk je hem aan en trekt dan door.
Dan doen de benen maar even pijn,
Ik zal en moet eerder boven zijn.
Op de top zullen we elkaar vriendschappelijk een hand geven,
Een foto maken bij het bord en dan gaat ieder weer verder met zijn eigen leven.
